Jungletocht en Orang oetangs

Vanmorgen stonden we vroeg op, want om 8.30 uur begint de tocht door de jungle. Het is gelukkig goed weer. En als na het ontbijt de zon doorkomt wordt het zelfs warm. Bepakt met rugzakken en aan de voeten dicht schoeisel beklimmen we vol goede moed de lange, hoge trappen richting het oerwoud.

Het is blubberig en glibberig door de regen die gisteren is gevallen. We zijn extra voorzichtig want een been is zo gebroken..... Idris laat ons van alles zien. Prachtige bloemen zoals de papagaaibloem groeien hier in het wild. Maar ook de klauwen van een beer in een boomstam waarin bijen hun honing verzamelen. Slik..... die zitten hier dus ook en ze zijn gek op honing. De met bamboe aangelegde trappen veranderen langzaam in door boomwortels gevormde traptreden. We klauteren wat af. Op onze blote huid vormen zich vele muggenbulten. Ondanks voorzorgsmaatregelen worden we toch door muggen geprikt. We trekken ons op aan dikke lianen en boomstammetjes. Af en toe helpen we elkaar een handje. Idris jaagt af en toe een apenroep het bos in. Even later staan we bij een plek waar allemaal kleine Makau aapjes tevoorschijn komen. Geen Orang oetangs! We maken wat foto's maar lopen al gauw weer door.

Onderweg krijgt Idris een telefoontje dat we naar een andere voederplaats moeten lopen omdat daar de Orang oetangs zijn gezien. We vervolgen, zwoegend, puffend en zwetend ons pad en komen aan bij de plek waar inderdaad een Orang oetangmoeder mét haar kind laag in een boom hangt. De moederaap bekijkt ons met een wijze doch iets wantrouwende blik. Idris heeft winterpenen en kleine banaantjes voor de beesten bij zich. In eerste instantie beschermt de moederorang oetang haar kleintje en stuurt het, nadat het een stukje banaan heeft bemachtigd, de hoge boom in. Uiteindelijk vertrouwt ze ons en laat ze ons ook haar kind voeren. Ze is zichtbaar alert op de geluiden die uit het woud komen.We hebben allemaal genoten van deze ontmoeting en voldaan gaan we weer op de terugweg.

Rond 11.00 uur komen we aan bij het hotelcomplex en drinken en praten we wat na. We zijn allemaal kletsnat van het zweet en verlangen naar het koele water van de mandibak. Na het mandiën rusten we wat en zorgen ervoor dat we om 13.00 uur bij het restaurant zijn want daar ontmoeten we Idris voor het middagprogramma.

Zoals afgesproken zijn we op tijd in het restaurant. Idris heeft 5 tuk-tuk's (betjah's) besteld, want vanmiddag maken we een toer door de omgeving. Prachtig zoals de karretjes met allerlei materialen aan elkaar gelast en geknoopt zijn. Na eerst geld te hebben gepind bij de geldautomaat rijden we door een prachtig stuk authentiek Indonesië. De bevolking vindt het prachtig als we voorbij rijden en zwaaien lachend en vrolijk. De tuk-tuk's crossen over de geasfalteerde wegen en trekken zich niets aan van het inhalende verkeer. Palmbomen en redelijk goede woningen zoeven voorbij. Op de lage heggetjes ligt de was te drogen in de brandende zon. Een kakafonie aan kleurtjes.

Als eerste brengen we een bezoek aan een biologische plantage. De plantage ziet er goed verzorgd uit. Er worden kruiden (o.a. djoeroet poeroet), groenten en fruit gekweekt. Leerzaam maar ook erg warm want we lopen in de volle zon. We stappen weer in de karretjes en vervolgen onze weg naar een buurtje langs de rivier. Idris heeft onderweg pisang goreng en watermeloen gekocht en serveert het gesneden in stukjes op grote boombladeren op de picknicktafel. We smullen ervan en kijken onze ogen uit. Jongetjes spelen op een veldje en zijn blij met de voetbalplaatjes die Patty hen geeft. Voor de meisjes hebben we andere speeltjes in onze tas (waar de kassaspeeltjes van de supermarkten in Nederland al niet goed voor zijn).

Door de wind, die nauwelijks afkoelt maar wel lekker aanvoelt, rijden we terug naar het hotelcomplex alwaar we afscheid nemen van Idris. Rond 19.00 uur eten we Rendang Ayam en Junglefood. Het was de beste maaltijd die we tot nu toe hebben gehad. Heerlijk!

Tijdens de maaltijd komt onze nieuwe gids zich voorstellen. Naher geheten. Een wat oudere man die Nederlands spreekt. Hij geeft een militairachtige indruk. Morgen om 8.00 uur komt hij ons wekken voor het ontbijt. Dus vroeg op want morgen verlaten we Bukit Lawang.

Op weg naar Bukit Lawang

Vandaag reizen we naar Bukit Lawang. Bij dit plaatsje, gelegen in het regenwoud aan de rand van het Nationale Park Gunung Leuser, ligt het rehalibilitatie centrum voor orang oetans. Door de enorme houtkap en de reusachtige branden van de laatste jaren is de orang oetan steeds meer leefgebied kwijt geraakt. Bij Bohorok probeert het World Wildlife Fund, in samenwerking met de Indonesische PHPA, orang oetans die in gevangenschap hebben gezeten te leren weer zelfstandig in de natuur te overleven. De weg is lang en waarschijnlijk slecht want we worden er per jeep vervoerd. Twee jeeps zelfs, want we hebben nogal wat bagage. Vertrektijd 9.00 uur. Reisduur ongeveer 4 uur.

Het is wel grappig want in hotel dat we nu verlaten eet men als ontbijt gewoon wat de pot schaft. Dus niet kiezen van de kaart. Gisteren aten we geroosterde broodjes met jam en vandaag bananenpannenkoeken. Eenvoudig en best lekker.

De lucht zag er vanmorgen al dreigend uit en tijdens het ontbijt breekt dan eindelijk de bui los. We stellen de tocht over de hangbrug naar de overkant nog even uit, maar om 9.30 uur is dan toch echt tijd om te gaan.

Er komen weer veel mannetjes tevoorschijn om ons te helpen onze bagage naar de overkant te sjouwen: 10.000 roepia's per koffer. Een mooi gezicht zoals ze de zware koffers met het grootste gemak op de schouder dragen. Gelukkig regent het al een stuk minder. We nemen afscheid van iedereen, stappen in de jeeps en verdwijnen al toeterend en zwaaiend tussen de bomen van de palmolieplantages. De jeeps banen zich een weg over de grote keien en door de grote plassen, gevormd door de hoosbuien van de vorige avond. Onderweg stoppen we nog even om een foto te maken van het uitzicht. We zien een landschap met alleen palmoliebomen. Wat zonde dat ze hier enorme hectares oerwoud hebben weggekapt en weggebrand om plaats te maken voor de palmolieplantages. Er is bijna niets meer over van de originele regenwouden. De dieren die er leefden moesten vluchten of kwamen om in het vuur. Een vreselijk idee. In een dorpje stoppen we om even iets te drinken. Als we een uur eerder waren langs gekomen waren we getuigen geweest van de slachting van een koe. Er hangt een weeïge lucht in de omgeving van het in moten gehakte vlees dat ligt uitgestald op de grondzeilen van de kraampjes. Op een soort rookpot ligt een poot mét hoef van het beest te smeulen. Tegen de pot aan ligt een piepklein, brand mager katje zich op te warmen.

Na wat te hebben gedronken en de mensen die hier wonen een spectaculair moment te hebben bezorgd, zo vaak komen hier namelijk geen toeristen, trekken we weer verder over de soms haast onbegaanbare wegen. Rond 13.00 uur rijden we ineens op keurig geasfalteerde wegen en bereiken we onze bestemming.

We worden opgevangen door Idris, onze gids voor deze twee dagen. De koffers worden weer op dezelfde wijze op de schouder getild en, ook hier, over een lange hangbrug naar de overkant gedragen. Onder de brug door stroomt een wildkolkende rivier, waar kinderen langs de waterkant blij spelen. Onze kamers zien er prachtig uit. De badkamer heeft weliswaar een mandibak, maar dan wel een luxere vormgeving.

We hangen de was, die we bij het vorige onderkomen niet geheel droog kregen, op het van dikke bamboestammen gemaakt wasrek. Waarschijnlijk droogt het hier ook slecht want vandaag heeft het met kleine tussenpozen de gehele dag geregend. Waar geen bestrating is zijn de wegen blubberig en spekglad.

Rond een uur of zes begeven we ons over de hangbrug naar het dorpje aan de overkant. We komen glibberend en glijdend in het dorpje met de vele toeristische winkeltjes aan. We slagen erin om iets te kopen voor het thuisfront. Rond 19.30 uur waren we terug voor het avondeten. We kiezen iets van de kaart. Niet echt bijzonder. We gaan op tijd naar bed van we zijn allemaal een beetje rozig. Behalve Patty want die heeft de vorige dag veel geslapen omdat ze ziek was.

Morgen maken we een tocht door de jungle en hopen we de oerang oetangs te zien.

Mannendag

Hoera vandaag is Tjeerd jarig!

Vannacht ging het behoorlijk tekeer. Onweer en harde regen. Wat een kabaal. Harde donderklappen zorgden ervoor dat sommige van ons niet goed hebben geslapen.

Vandaag gaan we 'tuben'. Er is afgesproken dat we met zijn vijven gaan. Helaas heeft Patty een slechte nacht achter de rug. Ze voelt zich ziek en blijft liever thuis. Pam besluit om ook achter te blijven als steun voor haar zus en om lekker te hangen in de hangmat. We geven tijdens het ontbijt aan Mega, de eigenaar van het complex, door dat we in plaats van met zijn vijven met zijn drieën gaan tuben. Mega geeft met zijn mobiel de boodschap door.

Na het ontbijt worden we opgehaald door Agus en Pierman, onze begeleiders voor vandaag. Agus is een mooie jongeman met een prachtige haardos tot halverwege zijn rug. Menig vrouw zou jaloers zijn op zo'n prachtige bos haar. Pierman komt met zijn handen vol mooie rode bloemen aan en doet deze zorgvuldig in een plastic zak. Ik vraag hem waar deze bloemen voor zijn. Hij kijkt mij een beetje ongelovig aan en zegt dat deze bloemen voor als decoratie voor de lunch is tijdens onze trip.

Danny heeft als enige zijn rugzak meegenomen op verzoek van onze begeleiders omdat deze waterdicht in plastic zakken verpakt moet worden. Rond half elf gaan we op pad. We (Danny, Erik en Tjeerd) hebben al een zwembroek en een T-shirt aan. Ik heb een mooie paarse zwembroek van Erik geleend die nog als nieuw in zijn koffer zat. We lopen met ons vijven over de hangbrug naar de overkant van de rivier. We gaan naar dezelfde plaats als waar we gisteren werden opgepikt door de olifanten.

Daar aangekomen liggen de vijf tubes keurig aan elkaar vastgebonden klaar op het strandje langs de rivier. De plastic zakken met onze lunch en rugzak worden snel en vakkundig door de jongens op de tubes bevestigd. Ook de flip flops (slipper) worden aan de tubes met touw bevestigd. Het vaartuig wordt door de twee de rivier in geduwd en wij worden verzocht om 1 voor 1 in de tubes plaats te nemen. Erik zit voor, Tjeerd zit in de middelste en Danny stapt in de één na laatste tube. Het water voelt koud als wij plaats nemen in onze zetels. Pierman zit op de allereerste tube en Agus zit in de laatste. De jongens hebben beide een peddel die gemaakt is van een half opengesneden bamboetak van ongeveer 1,5 meter.

We varen langzaam stroomafwaarts. Pierman zegt dat we onze voeten op de banden moeten leggen vanwege de krokodillen in de rivier. Wij lachen schamper en denken dat hij een grapje maakt. Of toch niet? In de verte komt er een stroomversnelling in zicht en na wat kreten onderling in Bahasar peddelen de jongens behendig naar de stroomversnelling toe. Het gaat ineens heel hard. We moeten bukken voor laaghangende takken en onze ruggen worden kletsnat van de wilde golven. Het duurt maar kort. Na de stroomversnelling komen we weer in rustig vaarwater terecht. In de verte doemt een tweede stroomversnelling op. Nu aan de andere kant van de rivier. Wederom peddelen de jongens ons behendig naar de stroomversnelling toe. Als we de stroomversnelling verlaten springt Pierman van de tube en trekt ons richting een zijrivier. Het water is er rustig en wordt ineens heel warm. Agust springt nu ook van de tube en beide lopen ze met ons nog op de tubes de zijrivier op.

We kijken onze ogen uit. Wat is de natuur hier mooi. We horen in de verte het geluid van een waterval. Bij een laaghangende boom over het water worden we verzocht om van de tubes af te stappen. Het water is slechts een centimeter of 30 diep. We lopen voorzichtig stroomopwaarts de rivier op. Dan zien we een waterval. Het water valt met grote kracht naar beneden in een poel. De waterval is ongeveer een meter of 15 hoog en breed. Pierman stelt voor dat we gaan zwemmen in de poel en een douche nemen onder de waterval. Samen met Agust gaat hij de lunch voorbereiden. Danny en Erik liggen vrijwel direct in het water. Ik heb wat meer tijd nodig om in het voor mij ijskoude te springen. Uiteindelijk komen we al zwemmend met zijn drieënaan bij de waterval. Het water stort met een enorm geraas op een grote plat stenen plateau. Je voelt het gewoon trillen.

Pierman en Agus zijn intussen bezig om onze lunch voor te bereiden. Een paar grote stenen in de rivier worden uitgekozen als tafel en stoelen. Een steen wordt helemaal bedekt met grote varen bladeren die langs de oevers van de rivier geplukt worden. De bladeren worden versierd met de rode bloemen die Pierman zo zorgvuldig in een plastic zak had meegenomen.Agus is druk bezig met het schoonmaken van de meegenomen ananas en watermeloen. De ananas snijdt hij in vier stukken endaarna zorgvuldig in stukjes. De nerf bleef zitten als een soort van hengsel van de ananasbast. De meegenomen borden werden bedekt met bananenbladeren waarop nasi goreng met een gebakken eitje gelegd werd. Daar omheen werden schijfjes tomaat, komkommer en kroepoek gelegd. Nadat alles gereed was werden we uitgenodigd om van de lunch te genieten. Het was heerlijk.

Nadat we uitgegeten waren konden we weer gaan zwemmen. Agus en Pierman ruimden de 'tafel' weer af. Het niet-organische afval werd verzameld en in een vuilniszak gedaan. Deze werd weer mee terug genomen. Het was hun plaatsje en dat wilde ze mooi en schoon houden. Het organische afval bleef liggen. Dit was voor de Makau apen die ons hoog in de bomen langs de oevers in de gaten hielden. Zodra wij weg waren zouden zij op het overgebleven fruit af komen. Ook overgebleven ananasrandjes waar de partjes door ons vanaf waren gegeten is een traktatie voor de apen.

Nu gingen Agus en Pierman ook zwemmen. Lenig doken zij in de poel en zwommen naar de waterval. Agus stond bij de waterval op en dook door de muur van water. En weg was hij. Even later kwam hij weer tevoorschijn. Er bleek een kleine ruimte in de rotswand achter de waterval te zitten waar je hurkend kon zitten. Danny ging het ook proberen. Na enig geworstel lukte het hem uiteindelijk om ook achter de muur van water te komen. Erik ging het ook proberen nadat Pierman het nog een keer liet zien hoe het moest. Het was een komisch gezicht om ons zo te zien worstelen.

We maakten na onze zwempartij weer aanstalten om de reis in de tubes te vervolgen. Nadat we ons weer helemaal hadden ingespoten met DEET gingen we weer op pad. We moesten eerst weer een stukje door de rivier lopen om de tubes te bereiken. Sommige stenen waren spekglad vanwege de slibaanslag. Uiteraard hadden Agus en Pierman, die op bloten voeten liepen, niet de minste last van deze gladheid. Nadat we weer plaats hadden genomen op de tubes vervolgden we onze reis. Het water in de grote rivier, waar de zijarm in uitkwam, werd weer koud. Het was weer even schrikken.

Na een half uurtje weer meegenomen te zijn door de rivier kwamen we aan op onze eindbestemming. Op het strandje werden de banden van elkaar losgemaakt en opgestapeld. De banden werden door Agus en Pierman op de schouders genomen en een paar honderd meter verderop neergelegd. Deze zouden later met de bromfiets worden opgehaald. Onze terugreis ging te voet door de palmolieplantages. Zover het oog kon reiken waren er enkel palmoliebomen te zien. Brommertjes met een grote mand aan elke zijde reden af en aan met de trossen vruchten. Het is een hachelijk gezicht om deze (te) zwaar beladen bromfietsen te zien glibberen en glijden over de drassige paden van klei. Onderweg stonden bij een weegstation vrachtwagens klaar om de vruchten naar de fabriek te rijden. 10 kilo vruchten brengt 12000 roepia op. Dat is ongeveer 1 €.

Na ongeveer een half uurtje door de plantage gelopen te hebben kwamen we aan bij een klein dorpje. De kleine kinderen verwelkomden ons met een uitbundig 'hallo' en gezwaai. Hier hebben we even gezeten en wat gedronken. Na een klein half uurtje waren we thuis. Na onze gidsen bedankt te hebben spraken we af om elkaar 's avonds in het restaurant weer te zien. Het was een geslaagde dag. Patty knapte gelukkig weer een beetje op. Vol goede moed gingen we de nacht in.

Tjeerd

Olifantentocht

Eindelijk internet! De afgelopen dagen hadden we geen internetmogelijkheden, dus bij deze bezorgen we jullie meteen wat leesvoer. Hopelijk lukt het me om er ook nog foto's bij te plaatsen. We verblijven momenteel op Samosir eiland aan het Tobameer. Het is hier prachtig.

Rond 7 uur zaten we fris en fruitig aan het ontbijt. We hebben vannacht allemaal geslapen als een roos in de comfortabele kingsize bedden. De internetverbinding liet wat te wensen over. Vandaar dat we geen foto's op het reislog konden laten zien.

Het ontbijt was heerlijk. We konden kiezen tussen een Indonesisch ontbijt en een ontbijt met brood. De nasi goreng met een soort sajoer van groenten was lekker.

Er was eerst sprake van dat we een weekendtas met de hoognodige spullen mee konden nemen en dat de koffers achterbleven in het hotel. Bij onze volgende bestemming worden we namelijk met een bootje over gevaren. Hals over kop werden de koffers weer open geritst en spullen uitgezocht voor 2 overnachtingen in de....... Jungle! Vandaag maken we een rit van 6 uur naar het National Park in Tangkahan. Het is de bedoeling dat we daar een tocht door de jungle maken op olifanten. Willen we dat eigenlijk wel? Is dat niet té toeristisch? We moeten nu beslissen want de olifanten moeten worden opgehaald en naar de opstapplek gebracht worden. We doen het gewoon. We zien wel.

Rond 8.00 uur stond Ucok met z'n busje voor de ingang van het hotel. Met een wagen vol koffers en tassen rijden we het razende verkeer in. Onderweg kopen we een Indonesische sim kaart, flessen water en wat versnaperingen voor onderweg. Na een tijdje rijden we over de welbekende wegen met grote gaten en hobbels en bobbels. Af en toe stoppen we en worden driftig alle fototoestellen tevoorschijn gehaald. We lijken net een groep Japanners. Onderweg kijken we onze ogen uit. We passeren vooral rubber- en palmolieplantages. Ook de stalletjes met veel gekleurd fruit en veel soorten groenten. Groepjes schoolkinderen in uniformpjes lopen langs de weg terug naar huis. Soms een moeder op de scooter met 4 schoolkinderen achterop. Grappig wat de mensen allemaal op hun scooter vervoeren. Wat een bezig volkje! Hier rijden vooral scooterbejahs. We zien ook de vele bouwstijlen en afval en rotzooi langs de weg.

In een dorpje houden we een sanitaire stop en kunnen we eventjes de benen strekken en wat drinken. We lopen nog even langs de kraampjes met de vele soorten koopwaar.

Wat is het heerlijk dat we een busje met airco hebben, want de Matulessy's druipen wat af. Continue lopen we ons droog te deppen met washandjes en Danny zelfs met een handdoekje.

Rond 14.00 uur bereiken we onze bestemming. Het bootje dat ons over zou varen heeft plaats gemaakt voor een enorme lange hangbrug. Onze koffers mogen dus wel mee en worden door een aantal mannetjes op de schouder gedragen. Over de lange hangbrug over een wild kolkende rivier, waar maar 6 personen tegelijk overheen mogen lopen, komen we aan bij onze hutjes van Mega Inn Hotel midden in de jungle. Na eerst wat gedronken te hebben bij het 'restaurantje' worden we naar onze kamers begeleid. Dit keer geen hotelkamer met kingsize bed maar een hutje met een bed met klamboe, een openluchtdouche- en wc. Gelukkig wel 24 uur elektriciteit. Erg primitief maar we vinden het prima.

Een uurtje later staan we langs de rivier waar de olifanten op ons staan te wachten. Op de rug van de olifanten zijn zitjes gemaakt van metalen buizen. Met een beetje argwaan bekijken we de dieren van een afstand. Uiteindelijk zien we dat de dieren goed luisteren en na het voeren van een banaantje zwichten we. De olifanten gaan letterlijk door de knieën om ons op hun rug te laten stappen. Een hele klim maar we redden het. Wat een enorme kolossen! Ze luisteren goed naar hun drivers. De olifanten worden door de snelstromende rivier geleid. Af en toe klimmen ze de oevers op de jungle in en schudden we heen en weer op hun brede ruggen. Ze hebben een ontembare honger en plukken met hun slurven grote pollen gras uit de grond. Hun drivers moeten soms moeite doen om ze weer het rechte pad op te krijgen. In hun driftige taaltje commanderen ze de dieren alle richtingen op. Soms, als de dieren uit de pas lopen, worden er iets hardere maatregelen getroffen en gebruiken ze een haak die ze in hun dikke huid prikken. We hebben niet het idee dat de dieren het vervelend vinden. Na een tocht van een uur komen we aan bij de plek waar de dieren 'wonen'. We stappen af en drinken wat bij het restaurantje.

Het is de bedoeling dat de olifanten een bad nemen in de rivier en dat wij hun daarbij een handje helpen. Eerst moeten de dieren hun ontlasting kwijt. Ze poepen uit gewoonte op een vaste plaats langs de rivier. Als het niet lukt verdwijnt de arm van één van de drivers in het poepgat van de olifant. Hij haalt er grote ronde drollen uit die op een grote berg compost verdwijnen. De compost gebruiken ze om hun gewassen mee te bemesten.

Gewapend met borstels lopen we de rivier in om de dieren af te schrobben. De dieren blijven rustig op hun zij in het water liggen. Ze vinden het heerlijk. Op commando draaien ze zich op de andere zij. Er is een babyolifantje bij die ondeugend tetterend rond rent. Hij is wat angstig voor het water in de rivier, maar wordt er door de drivers toch ingejaagd. Het hele tafereel hebben we op film gezet. Deze dag hadden we echt niet willen missen. Het was een hele belevenis om op de olifanten te mogen rijden.

Te voet begeven we ons terug naar onze hutten. Onderweg plukken de gidsen van alles uit de bomen en struiken om ons te laten zien, proeven en voelen. Cacao, limoentjes, lychees, specerijen etc. Er hangt een dreigende lucht boven de 'moentijns', zoals ze hier het Engelse woord mountains uitspreken. Het druppelt af en toe maar de regen barst nog niet los.

Het douchen was een hele beleving. Koud water uit een slang uit de muur en gewoon in de open buitenlucht. Het is even wennen maar we frissen er enorm van op.

's Avonds eten we eenvoudig gebakken rijst met omelet op het 'platje' van het restaurantje. De dorst wordt gelest met heerlijk gekoelde Bintang. Het was een topdag!

Amsterdam-Singapore-Medan

Jullie kennen het wel. Het verlaten van het huis als je met vakantie gaat is altijd wat beladen met stress. Zijn alle beveiligingsmaatregelen v.w.b. het huis getroffen? Nog even een ronde door het huis lopen. Zijn er niet per ongeluk spullen die mee moeten in de koffer blijven liggen? Op tijd vertrekken want rond 6.00 uur ’s morgens begint het verkeer al aardig dicht te stromen!

Uiteindelijk rijden we dan iets later dan gepland richting Schiphol. Ojee, omdat het mistig is zijn de spitsstroken gesloten en begint het verkeer ter hoogte van Beverwijk al aardig op te stropen. Via sms weten we dat de anderen ook tussen het stapvoets rijdende verkeer staan. Als we uiteindelijk de A4 opdraaien lost de file als sneeuw voor de zon op en komen we toch op tijd op Schiphol aan.

We ontmoeten elkaar bij Gate 3. Na afscheid te hebben genomen van Henk, Lisanne en Justin begeven we ons richting de paspoortcontrole. Patty kijkt nog even achterom en pinkt een traantje weg. Vol vertrouwen laat ze haar gezin achter. Als ze zich maar aan hun taakverdeling houden gaat alles goed.

Het wordt een lange reis. Amsterdam-Singapore-Medan, 14 uur vliegen. Een vuurdoop voor Patty die voor het eerst per vliegtuig reist. We worden hartelijk ontvangen door de traditioneel geklede stewardessen van Singapore Airlines. Het opstijgen verloopt als van een leien dakje en voordat we er erg in hebben zitten we al aan de lunch: rijst met Ajam Sanur. De gehele reis worden we regelmatig van een natje en een droogje voorzien.

We vliegen dwars door de tijdzone heen zo het duister in en bereiken rond 6.00 uur ’s morgens Singapore. We zoeven beheerst de landingsbaan op. Patty kijkt verbaast: “Is dit alles?” Tja, we hebben toch echt wel eens anders meegemaakt.

Binnen 2 uurtjes zitten we alweer in het vliegtuig van Silk Airlines, onderweg naar Medan, de hoofdstad van Sumatra. Ook nu worden we weer voorzien van de nodige versnaperingen. We ploffen zowat uit elkaar.

Om 7.30 uur landen we op de luchthaven van Medan. Aldaar de bekende rituelen bij de loketjes voor het aanschaffen van de visums en bij de paspoort controle.

De koffers liggen al keurig verzameld op de bagagekar. Buiten worden we ontvangen door Ucok, onze chauffeur voor de komende weken. Koffers in het busje en binnen no tome bevinden we ons tussen de scooters en toeterende auto’s op weg naar het reisbureau alwaar de reis nog eens wordt doorgesproken. Oei, bijna een botsing met een auto die ons brutaal de pas afsnijdt. Met zware oogleden horen wemaar half wat de medewerker van het reisbureau ons vertelt. Na een half uurtje vertrekken we dan eindelijk richting Grand Angkasa Hotel alwaar we vermoeid neerploffen op de kingsize bedden op de hotelkamer.

Rond 20.00 uur wordt Erik door Ucok afgezet bij het hotel. ’s Avonds hebben we met z’n allen heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel.

Rond 22.00 uur kruipen we vermoeid in bed. Morgen vroeg op want Ucok komt ons rond 8.00 uur ophalen.

Amsterdam-Singapore-Medan

Jullie kennen het wel. Het verlaten van het huis als je met vakantie gaat is altijd wat beladen met stress. Zijn alle beveiligingsmaatregelen v.w.b. het huis getroffen? Nog even een ronde door het huis lopen. Zijn er niet per ongeluk spullen die mee moeten in de koffer blijven liggen? Op tijd vertrekken want rond 6.00 uur ’s morgens begint het verkeer al aardig dicht te stromen!

Uiteindelijk rijden we dan iets later dan gepland richting Schiphol. Ojee, omdat het mistig is zijn de spitsstroken gesloten en begint het verkeer ter hoogte van Beverwijk al aardig op te stropen. Via sms weten we dat de anderen ook tussen het stapvoets rijdende verkeer staan. Als we uiteindelijk de A4 opdraaien lost de file als sneeuw voor de zon op en komen we toch op tijd op Schiphol aan.

We ontmoeten elkaar bij Gate 3. Na afscheid te hebben genomen van Henk, Lisanne en Justin begeven we ons richting de paspoortcontrole. Patty kijkt nog even achterom en pinkt een traantje weg. Vol vertrouwen laat ze haar gezin achter. Als ze zich maar aan hun taakverdeling houden gaat alles goed.

Het wordt een lange reis. Amsterdam-Singapore-Medan, 14 uur vliegen. Een vuurdoop voor Patty die voor het eerst per vliegtuig reist. We worden hartelijk ontvangen door de traditioneel geklede stewardessen van Singapore Airlines. Het opstijgen verloopt als van een leien dakje en voordat we er erg in hebben zitten we al aan de lunch: rijst met Ajam Sanur. De gehele reis worden we regelmatig van een natje en een droogje voorzien.

We vliegen dwars door de tijdzone heen zo het duister in en bereiken rond 6.00 uur ’s morgens Singapore. We zoeven beheerst de landingsbaan op. Patty kijkt verbaast: “Is dit alles?” Tja, we hebben toch echt wel eens anders meegemaakt.

Binnen 2 uurtjes zitten we alweer in het vliegtuig van Silk Airlines, onderweg naar Medan, de hoofdstad van Sumatra. Ook nu worden we weer voorzien van de nodige versnaperingen. We ploffen zowat uit elkaar.

Om 7.30 uur landen we op de luchthaven van Medan. Aldaar de bekende rituelen bij de loketjes voor het aanschaffen van de visums en bij de paspoort controle.

De koffers liggen al keurig verzameld op de bagagekar. Buiten worden we ontvangen door Ucok, onze chauffeur voor de komende weken. Koffers in het busje en binnen no tome bevinden we ons tussen de scooters en toeterende auto’s op weg naar het reisbureau alwaar de reis nog eens wordt doorgesproken. Oei, bijna een botsing met een auto die ons brutaal de pas afsnijdt. Met zware oogleden horen wemaar half wat de medewerker van het reisbureau ons vertelt. Na een half uurtje vertrekken we dan eindelijk richting Grand Angkasa Hotel alwaar we vermoeid neerploffen op de kingsize bedden op de hotelkamer.

Rond 20.00 uur wordt Erik door Ucok afgezet bij het hotel. ’s Avonds hebben we met z’n allen heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel.

Rond 22.00 uur kruipen we vermoeid in bed. Morgen vroeg op want Ucok komt ons rond 8.00 uur ophalen.

Selamat Datang!

Welkom op ons reislog!

Binnenkort vertrekken we weer voor 3,5 week naar Indonesië.Dit keer maken we een rondreis door Sumatra. Het wordt een avontuurlijke reis en we kijken er enorm naar uit.Ons reisgezelschap is uitgebreid naar 5 personen, Patty en Erik gaan namelijk ook mee. Erik vertrekt een paar dagen eerder. Hij bezoekt een collega in Manado (Sulawesi) waarmee hij op duikavontuur gaat.

Dit keer heeft reisorganisatie Van Verre geholpen met het samenstellen van onze reis. Het grote voordeel hiervan is dat alle vliegtuigvluchten en hotels al zijn geboekt. Een hoop poespas minder. Aan het eind van onze reis bezoeken we onze familie in Jakarta weer.

Hoe goed de internetverbinding op Sumatra is weten we nog niet. Weproberen jullie in ieder geval zoveel mogelijk op de hoogte te brengen van onze belevenissen. Op Sumatra is het 5 uur later (zie: 'Huidige tijd op Sumatra' in linklijst in de rechterkolom).

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mailadres achter te laten in de rechter kolom. Dit is alleen voor ons zichtbaar.

Amatoo!

Danny, Patty, Erik, Tjeerd en Pammy