Zoals afgesproken staan we vanmorgen vroeg op. De zon schijnt dus gaan we kanoën. Het ontbijt bestaat uit een bananenpannenkoek met een kop thee. Danny en Erik hebben slecht geslapen omdat ze allebei een keihard kapokmatras hebben. Nog even doorbijten want we blijven hier nog één nachtje slapen. Als we buiten komen zien we pas waar we gisteravond zijn beland. We hebben prachtig uitzicht over de theeplantages heen naar de vulkaan Kerinci. Een enorme vulkaan die met zijn imposante uitstraling over de aan zijn voeten liggende theeplantages lijkt te heersen.

We vertrekken rond 8.00 uur naar de plek waar de kano’s vandaan vertrekken. We komen terecht bij een recent aangelegd bruggetje dat nog niet is aangesloten op vaste bestrating. Er omheen is het een prutzooitje. Een graafmachine graaft een geul voor een betere wegstroming van het regenwater en ondertussen maakt hij er met zijn grote rupsbanden een nog grotere ravage van. Het halve dorp is uitgelopen om de “happening” te aanschouwen. Vanaf de brug kijken we bedenkelijk naar de kano’s die voorbereid worden. We hadden in vorige vakanties in Indonesië al vaker in uitgeholde boomstammen gevaren, maar dit slaat alles. Onze gids verbindt twee kleine kano’s met planken aan elkaar. Grote spijkers worden met de achterkant van een bijl in de planken gejaagd. Het heeft aardig wat voeten in aarde, maar eenmaal klaar kunnen we één voor één in de kano’s stappen. Maar dat gaat helemaal mis, want als Danny in de kano stapt verandert het bouwwerk in een zinkende Titanic en dat terwijl Erik nog aan de kant staat. Na een hoop “gerendengdeng” besluit de gids dat voor Danny en Erik iets anders verzonnen moet worden en dat Tjeerd, Patty en ik maar alvast moeten vertrekken.

Onze kano vaart tegen de stroom in over de rustig kabbelende rivier door het zonovergoten landschap. Eindelijk kunnen we ons vakantiekleurtje opdoen. Het is de bedoeling dat we door de mangroven varen en van de flora en fauna gaan genieten. In de verste verte is daar niet veel van te zien, maar de rusten het zonnetje geven veel voldoening en ontspanning. Regelmatig kijken we achterom of de anderen al in zicht zijn. Na een tijdje zien we in de verte de gestalte van Danny, rechtop staand in de kano, opdoemen. Ze vertellen later dat voor hun hals over kop twee andere kano’s geregeld moesten worden en dat van her en der planken en spijkers kwamen om de boel aan elkaar te timmeren. We kijken er niet van op.We varen gezamenlijk verder en op het eindpunt, een mini eilandje van riet, stappen we aan wal om te “lunchen”. Voor ons bananenpannenkoeken met chocoladesaus en voor de roeiers de restanten van de maaltijd van gisteravond. Het smaakt ons allen best. Zonde dat het begint te regenen en we besluiten om gekleed in regenponcho’s op de terugreis te gaan. De gids zet in zijn kano evengoed nog een “koppie koppie” (de Indonesiërs spreken de F als P uit) voor ons. Terwijl het zonnetje toch nog af en toe schijnt genieten we er nog van ook. In de stromende regen komen we uiteindelijk weer bij het beginpunt aan.

In de homestay aangekomen krijgen we van de eigenaar om de beurt een grote emmer warm water om ons mee te mandiën. We verlangen allemaal naar een heerlijke warme douche. Morgen op het Bountyeiland Cubadak wordt alles goed gemaakt. Tenminste…… dat hopen we. Met gebruinde (Tjeerd rood…) gezichten zitten en hangen we nog wat rond in de huiskamer en snaaien wat chips en drinken biertjes. Best gezellig. Vanuit de keuken komt een heerlijke geur richting huiskamer. We hebben trek!

De avondmaaltijd is weer voortreffelijk. We genieten vooral van de in de schil gekookte aardappeltjes.

’s Avonds spelen we voor het slapen gaan nog een paar potjes Klaverjassen. Vroeg naar bed, want morgenochtend om 7 uur vertrekken we richting Cubadak.