Hotel California

Na het ontbijt hebben we weer een lange rit voor de boeg. We vertrekken rond 8 uur naar Kersik Tuo. Het is 9 à 10 uur rijden. We proberen bij Naher te vissen in wat voor accommodatie we vandaag terecht zullen komen. We weten al dat het een Homestay is met maar één ster. Hij doet erg vaag en we vrezen dat onze vermoedens werkelijkheid gaan worden.

Onderweg regent het gestaag maar telkens als we een stop maken is het droog. We maken veel foto’s van prachtige, groene en bergachtige landschappen. Halverwege de route zijn de gebergtes begroeit met theestruiken. De paadjes die tussen de rijen theestruiken lopen geven het geheel een decoratieve uitstraling. We springen over slootjes en via kruip-door-sluip-door paadjes komen we bij de oogstende landarbeiders terecht. De toppen van de takken worden door zelf ontworpen snoei/opvang-emmertjes van de struiken geknipt en over de schouder in de op de rug hangende manden gegooid. Verderop zien we een oogstmachine die het werk van de landarbeiders heeft overgenomen. We schieten weer de nodige foto’s en vervolgen de rit.

De route is lang. We hadden niet verwacht dat we het in Indonesië koud zouden krijgen maar nu vragen we toch echt of Ucok de airco kan uitzetten. Patty trilt als een riet… Ucok laat zijn kunsten als chauffeur weer zien en sjeest over hobbels, bobbels, langs gaten en over haarspeltbochten. We hebben inmiddels veel respect voor hem gekregen. Hij rijdt uren achter elkaar zonder ook maar iets te laten merken van vermoeidheid.

We naderen de eindbestemming en weer vissen we bij Naher waar we terecht gaan komen. Naher speelt “Hotel California” van The Eagles op zijn mobiele telefoon af. Er verschijnt een mysterieuze grijns op zijn gezicht maar hij blijft in alle talen zwijgen. Het zal toch niet…. In het donker komen we aan bij Subandi Guesthouse in Kersik Tuo. Voor Indonesische begrippen een Bed and Breakfast gelegen aan een drukke weg. De accommodatie is zeer, zeer, zeer eenvoudig. Mandibak, geen ventilator, geen handdoeken. Het interieur bestaat uit oude ver gedateerde meubelen. We laten onze slippers keurig buiten staan om de spiegelend, gepoetste vloer niet te bevuilen. Het huis bestaat uit vier (muffe…)slaapkamers met toilet en mandibak. In de vierde kamer logeert een jong Australisch stelletje dat op doorreis is. Naher en Ucok slapen op matrassen naast elkaar op de vloer. We kijken bedenkelijk, maar er is geen andere optie dan het te accepteren en er iets gezelligs van te maken.

De vrouw des huizes heeft lekker voor ons gekookt. Gebakken krieltjes met gebakken kip, omelet en Indonesische spinazie. Na het eten spreken we met de gids het programma voor morgen door. Waarschijnlijk gaan we kanoën maar dat is helemaal afhankelijk van het weer. En als we het al gaan doen dan in de ochtend, want ’s middags tegen 14.00 uur begint het doorgaans te regenen. De jungletocht wijzen we van de hand want hoewel de tocht ons prachtig lijkt, weten we nu al dat het woud door de regen te modderig en glibberig is.

’s Avonds als de anderen aan de keukentafel zitten te klaverjassen schrijf ik dit verhaal terwijl het lijkt alsof motoren(knalpotten!) en auto’s over en dwars door het huis rijden. We moeten af en toe moeite doen om elkaar te verstaan. Van muurisolatie is hier geen enkele sprake. Of we aan onze nachtrust toekomen is nog maar af te wachten.