Vandaag vertrekken om half negen om wat bezienswaardigheden op het Samosir eiland te bezichtigen. Na een klein half uurtje rijden we door een straatje vol met winkeltjes die van allerlei kleding en houtsnijwerk uitgestald hebben. Het begint bij de vrouwen te kriebelen, het shopping gevoel wordt aanzienlijk versterkt. Ook de mannen willen hier graag even rond struinen. Naher zegt dat we nog wat geduld moeten hebben, we krijgen nog volop de kans. Wel zegt hij “afdingen”. Je moet op 1/3 van de vraagprijs uitkomen. Dit knopen we allen goed in onze oren. We rijden de bocht om, de winkeltjes achter ons latend, en stoppen. We stappen uit, nog even over onze schouder kijkend naar al die leuke winkeltjes.

We lopen door een opening van een betonnen omheining en komen aan in een oud dorpje met de karakteristieke woningen. Danny, Pam en Tjeerd zeggen dat deze woningen veel weg hebben van de woningen die wij op Sulawesi in Torajaland gezien hebben. Naher vertelt zijn verhaal: Lang geleden in een gebied in China vlakbij Tibet leefden de mensen onder het schrikbewind van keizer Djinzekan. De mensen moesten alles wat zij oogsten afstaan aan de keizer. Een deel van de bevolking besloot om met boten (een soort van jonk) te vluchten naar andere gebieden. Zo zijn er mensen beland op Sulawesi (Toradjaland), op de Filipijnen en op Sumatra (de Bataks). De schepen waarin zij overzee voeren symboliseren de karakteristieke daken van de huizen. Het achterste gedeelte van het dak moet altijd hoger zijn dan het voorste gedeelte. De reden hiervan is dat de nakomelingen een beter en rijker leven krijgen dan de ouders.

We nemen plaats op stenen stoelen voor een huis. Dit blijkt het koningshuis te zijn. De stenen stoelen werden gebruikt voor een rechtszitting om vijanden te veroordelen. De hoogste stoel was voor de koning. De bankjes en stoelen verschillend van grootte stonden in een cirkel om een grote steen. Een beeldhouwwerk van een groot hoofd moest de rechter voor stellen. Bij het “pleintje” stond een grote oude boom die door de medicijnman geëerd werd vanwege zijn magische krachten. Als er een vijand gevangengenomen was werd hij onder het huis van de koning in een soort kooi vastgezet. Bij de rechtszitting moest de gevangene plaatsnemen op een steen naast de rechter. Als de gevangene ter dood veroordeeld werd dan vroeg de koning wat hij als laatste maal wilde eten. Als het hondenvlees was werd er een hond geslacht (de Bataks eten hond) en als het varkensvlees was werd er een varken geslacht. Dit werd dan allemaal in gezelschap van de rechtbank en zijn gevolg bereid. Het kon ook voorkomen dat de gevangene niets wilde hebben. De koning vroeg daarop waarom hij niets wilde eten omdat het zijn allerlaatste maal was. De gevangene antwoordde daarop: Koning, ik wil niet s te eten hebben, ik wil verder leven. De koning zei daarop: zal je dan je verdere leven lang mij dienen? Ja koning antwoordde de man, ik zal u mijn verdere leven lang dienen. De koning zei dan, goed, ga naar die boom om kruiden te plukken en vul een bamboe beker met water. De gevangene deed wat hem opgedragen was door de koning en kwam terug met de kruiden en water. Nu moest hij de kruiden met het water opdrinken. Het resultaat was dat de man “ontmand” was. Zijn verdere leven moest hij onder het huis van de koning leven en zich voortbewegen als een hond, op handen en voeten tussen de varkens. Etensresten die naar beneden gegooid werden moest hij met de mond oppakken en eten. Als de koning zijn behoefte gedaan had moest de man de billen van de koning schoonlikken. Een beeld laat zien hoe iemand eruit gezien moet hebben. Zijn lichaam zat vol puisten en bulten. De naam van zo’n iemand was Hatoban. Dit mag je heden ten dage NOOIT tegen iemand zeggen. Je zegt dan dat zijn leven op aarde niets waard is.

We vervolgen onze weg. We komen aan bij een tweede plein met stenen bankjes en stoelen. In het midden ligt een grote steen. Daarop ligt een houten klewang, een houten mes, een houten kalender en een houten medicijnboekje. We worden verzocht om plaats te nemmen op de bankjes en stoelen. Een lokale figurant neemt naast Naher plaats. Naher bindt de man een blinddoek voor. Hij pakt het kleine houten mes en geeft een denkbeeldige inkeping in de bovenarm van de ter dood veroordeelde. Dit deden ze om te kijken of het bloed vloeide. Het vloeien van bloed duidde op een gezond leven. Vloeide er geen bloed dan kwam de medicijnman in geweer met magische kruiden. Een inkeping in de andere bovenarm moest dan laten zien of het medicijn geholpen had.

Na deze ceremonie werd de man op een grote platte steen gelegd die iets hellend stond. Nu moetsen de zintuigen verwijderd worden. De medicijnman gaf de man dan wat verdovende kruiden. Naher pakte het kleine mes weer en sneed een stukje van zijn haar af. Toen werden zijn beide oren eraf gesneden, zijn ogen eruit gehaald, zijn neus eraf gesneden en tenslotte zijn tong eruit gesneden. De vijf zintuigen werden in een doekje gedaan en aan de koning overhandigd. Nu werden er wat limoenen gebracht. Naher sneed nu met het houten mes de man zijn buik open. De man speelde mee en zei: au au. De ingewanden werden bekeken, het hart, de darmen, de lever enzovoort. Men riep naar de koning dat het er gezond uitzag. De koning knikte en men vervolgde om de ingewanden in te smeren met het limoensap van de limoenen. Alle ingewanden werden daarmee ingesmeerd.

Nu werd de ter dood veroordeelde man naar een lange steen gedragen met een uitsparing erin. Zijn hoofd werd in de uitsparing gelegd met het gezicht naar de grond gericht. Onder het hoofd stond een mand en daarnaast een grote beker. Naher pakte de houten klewang en sneed te hals van de man door tot halverwege. Het bloed kon nu in de beker stromen. Nadat het bloeden gestopt was werd er met de klewang in 1 keer het hoofd afgehakt. Het afgehakte hoofd werd opgevangen in de gereedstaande mand waarna het naar het koningshuis gebracht werd. Het hoofd werd op een speciaal soort beker met afneembaar deksel geplaatst. Deze beker was een onderdeel van de balustrade aan de voorkant van het koningshuis. Het bloed werd aan de koning overhandigd waarna de koning een slok nam en het verder verdeelde onder zijn gevolg. De ingewanden, nu lekker ingetrokken met limoensap wat het vlees zachter maakte, werden nu opgegeten. De rest van het lichaam werd in kleine stukjes gehakt en met een boot naar het midden van het meer gevaren waar het in het diepe water werd gegooid. De koning beval dan dat de mensen het water een week lang niet mochten gebruiken omdat het vergiftigd was. Dit was het verhaal van de Batak koppensnellers. Dit gebruik werd in 1814 afschaft omdat men zich tot het Katholieke geloof bekeerde.

We kregen nu de gelegenheid om de winkeltjes te gaan bezichtigen. Afdingen zei Naher een paar keer nadrukkelijk. Wij gingen op pad naar te talloze winkeltjes met kleding, snuisterijen en houtsnijwerk. Er worden wat souvenirtjes gekocht. Dan vetrekken we om een traditionele dans te gaan bekijken. De dansers en danseressen hebben weer prachtige kledij aan. In eerste instantie lijkt het of de dansen saai en eentonig zijn, maar als je goed kijkt zie je een enorme lenigheid en ritmegevoel moet bezitten om de dans ten uitvoer te brengen. Het bewijs wordt geleverd als westerlingen uit het publiek gevraagd worden om mee te dansen. Wat zijn wij toch een stelletje houten klazen, uitzonderingen daar gelaten. Patty wordt nog op de gevoelige plaat vereeuwigd tussen de danseressen. Wat lijkt Patty ineens groot!

Zie video Batakdans

We gaan terug naar onze hotel accommodatie. Onderweg wordt er nog een paraplu gekocht om de was aan te drogen. Het is een handig opvouwbaar apparaatje die Pam onderweg bij huisjes heeft zien hangen. Een ieder gaat zwemmen in het Tobameer, behalve Tjeerd. Na een verkwikkende bad gaan we om half vijf opnieuw op pad. We worden nu naar het dorpje Tomok gebracht. Hier is het een waar eldorado om te shoppen. Er worden nu heel wat souvenirtjes gekocht. Patty heeft het afdingen volledig onder de knie en Danny laat zich ook niet gelden. We gaan terug, onderweg kopen we een fles witte wijn om bij het diner te nuttigen. Dat is hier geen probleem dat je je eigen drank meeneemt. En ja, we zijn Hollanders, het moet goedkoper. Maar het scheelt aanzienlijk in de prijs. Het was wederom een enerverende dag.

Tjeerd