We vertrekken ’s morgens vroeg vanuit ons mooie verblijf in Bukit Lawang naar Brastagi. We zijn vroeg opgestaan om al onze spullen weer netjes op te bergen. De koffers moeten om acht uur klaar staan om weer door de dragers over de wiebelige hangbrug naar het busje gebracht te worden. Ik moet er niet aan denken om met een koffer op de schouders over deze brug te moeten lopen. Met onze rug- en weekendtassen is het al een belevenis op zich. Je moet zorgen dat je in cadans op de brug loopt anders gaat deze vervaarlijk wiebelen van links naar rechts. Een staaldraad op heuphoogte wordt dan ook regelmatig vastgepakt door ons.

Pam heeft in alle vroegte een enorme spin in ons verblijf ontdekt. Gelukkig ziet ze de spin niet ‘s avonds voor het slapen gaan (als deze er al gezeten heeft) want anders had ze geen oog dicht gedaan. De spin loopt snel over het plafond heen en weer. Op een witte ondergrond van de muren is de spin inktzwart. Maar als hij zich over het plafond van bamboematten verplaatst veranderd hij van kleur. De spin is dan moeilijk te ontdekken, behalve als hij loopt. Dan zie je de grote poten bewegen. Uiteraard lijkt het lievelingsplekje van de spin precies boven Pam d’r geopende koffer en dan weer haar tas. Gruwelen dus. Als ik met inpakken gereed ben dan is het mijn taak om veelvuldig Pam der koffer te verplaatsen zodat hij er niet per ongeluk in kan vallen en de spin te blijven volgen. Het leek wel of de spin een voorkeur voor de koffer had, telkens verplaatste hij zich in de richting de koffer. Af en toe was ik de spin weer kwijt wat consternatie teweeg bracht. Hij was toch niet in een van onze koffers of tassen terecht gekomen? Gelukkig zagen we hem dan weer lopen op het plafond. Toen we weggingen zat de spin op de douchedeur. Brrrrr, wat was hij groot, gelukkig waren we gereed.

Onderweg doen we een zeer eenvoudig dorpje aan. Het is een specifiek Karo-Batakdorpje en heet Peceren. Hier wonen de mensen in een voor ons zeer primitieve habitat. Overal hangt er een doordringende geur van leven in zijn eenvoudigste vorm. De huizen zijn zeer eenvoudig gemaakt van tropisch hardhout en hebben een vale kleur (zoals hardhouten schuttingen in Nederland na een aantal jaar). Soms zijn de daken gemaakt van verzinkte golfplaten (die snel een bruine kleur krijgen van de oxidatie) maar meestal zijn ze gemaakt van palmbladeren. Palmbladeren gaan ongeveer vijf jaar mee en moeten dan vernieuwd worden. Een ander groot nadeel is het brandgevaar van deze daken, net zoals onze rietdaken in Nederland.

De vrouwen, jong en oud, lopen met manden op hun hoofd waarin van alles en nog wat zit. Men leeft daar van de eigen landbouw. Koffiebonen, cacao en eigen levensbehoeftes worden er verbouwd. Danny probeert een plaatje te schieten van een vrouw. Zijn vraag of hij een foto mag nemen wordt met een zeer boze blik nietig verklaard. Dan maar stiekem een foto nemen van achteren denkt Danny en zo gezegd zo gedaan. De vrouwen regelen het welzijn in dit dorpje. Bij het verlaten moeten we dus ook aan een vrouw voor de gastvrijheid betalen. De vrouw heeft een tussen haar voortanden een groot zwart rottend gat zitten. Naher vertelt dat ze geen pijn voelen omdat ze op een bepaald soort bladeren kauwen die de pijn verdoofd. Je ziet ook overal in het dorp rode vlekken op de grond liggen, als een opgedroogd plasje bloed, en sputum liggen. Vaak zijn de vrouwen ook rood rond de mond. Wat de mannen er tegen doen?

We komen aan in het hooggelegen Brastagi dat een koel klimaat kent. Hierom was het vroeger bij de Nederlanders een geliefd vakantieoord. Voordat we naar ons viersterren hotel gebracht worden bezoeken we eerst nog de plaatselijke markt. Brastagi is onder andere bekend vanwege de fruitmarkt. Deze bekendheid heeft er helaas voor gezorgd dat dor het grote aantal toeristen de prijzen van fruit dusdanig zijn gestegen dat de lokale bevolking er vrijwel geen inkopen meer doen. Naher laat ons de grote diversiteit aan groenten en fruit zien. We eten een vrucht dat iets wegheeft van een appel en een papaja. Het heeft een fris zure smaak en Naher besluit om er een paar voor ons te kopen nadat hij gevraagd heeft of we het lekker vonden. We lopen verder en komen bij wat snuisterij kraampjes. Naher wil dat we verder gaan, maar tegen zoveel snuisterij winkeltjes is dat tegen dovemans oren gezegd. We krijgen een half uurtje. Patty ontwikkelt hier haar afdingtactiek samen met Danny.

Na een goed half uur komen we weer bij de bus aan die ons naar het hotel brengt. Het is een luxueus hotel. Alles is tot in de puntjes verzorgt, maar gezelligheid is er ver te zoeken. We willen graag een “warme” douche nemen. Naher moest aan de receptie vragen om de warmwatervoorziening bij te zetten. Na een heerlijke douche zijn we ’s avonds met Naher en Ucok onze chauffeur naar een lokaal restaurant gereden. Bij binnenkomst vroegen we ons af of we hier goed aan gedaan hadden. De entourage deed het ergste vermoeden. Maar nadat de maaltijd geserveerd was knikten we allen in overeenstemming dat het een goede keuze geweest was. Naher kwam op een gegeven moment Erik halen. Meisje, problem zei hij…..kom. Erik ging weifelend met hem mee. Na een klein kwartiertje kwam hij terug. Naast het hotel zat een soort verpleegster post. Het meisje had ons de bus uit zien komen en wilde graag met een Nederlandse jongen praten.

Voldaan gingen we rond 20.00 terug naar het hotel om van een heerlijke nachtrust te genieten nadat we eerst nog even in de Lobby hebben geprobeerd te internetten. Dit lukte maar deels. De verbinding viel vaak weg en als er verbinding was dat was deze zeer traag. Erik lukte het nog om wat foto’s op Facebook te zetten.