Vandaag reizen we naar Bukit Lawang. Bij dit plaatsje, gelegen in het regenwoud aan de rand van het Nationale Park Gunung Leuser, ligt het rehalibilitatie centrum voor orang oetans. Door de enorme houtkap en de reusachtige branden van de laatste jaren is de orang oetan steeds meer leefgebied kwijt geraakt. Bij Bohorok probeert het World Wildlife Fund, in samenwerking met de Indonesische PHPA, orang oetans die in gevangenschap hebben gezeten te leren weer zelfstandig in de natuur te overleven. De weg is lang en waarschijnlijk slecht want we worden er per jeep vervoerd. Twee jeeps zelfs, want we hebben nogal wat bagage. Vertrektijd 9.00 uur. Reisduur ongeveer 4 uur.

Het is wel grappig want in hotel dat we nu verlaten eet men als ontbijt gewoon wat de pot schaft. Dus niet kiezen van de kaart. Gisteren aten we geroosterde broodjes met jam en vandaag bananenpannenkoeken. Eenvoudig en best lekker.

De lucht zag er vanmorgen al dreigend uit en tijdens het ontbijt breekt dan eindelijk de bui los. We stellen de tocht over de hangbrug naar de overkant nog even uit, maar om 9.30 uur is dan toch echt tijd om te gaan.

Er komen weer veel mannetjes tevoorschijn om ons te helpen onze bagage naar de overkant te sjouwen: 10.000 roepia's per koffer. Een mooi gezicht zoals ze de zware koffers met het grootste gemak op de schouder dragen. Gelukkig regent het al een stuk minder. We nemen afscheid van iedereen, stappen in de jeeps en verdwijnen al toeterend en zwaaiend tussen de bomen van de palmolieplantages. De jeeps banen zich een weg over de grote keien en door de grote plassen, gevormd door de hoosbuien van de vorige avond. Onderweg stoppen we nog even om een foto te maken van het uitzicht. We zien een landschap met alleen palmoliebomen. Wat zonde dat ze hier enorme hectares oerwoud hebben weggekapt en weggebrand om plaats te maken voor de palmolieplantages. Er is bijna niets meer over van de originele regenwouden. De dieren die er leefden moesten vluchten of kwamen om in het vuur. Een vreselijk idee. In een dorpje stoppen we om even iets te drinken. Als we een uur eerder waren langs gekomen waren we getuigen geweest van de slachting van een koe. Er hangt een weeïge lucht in de omgeving van het in moten gehakte vlees dat ligt uitgestald op de grondzeilen van de kraampjes. Op een soort rookpot ligt een poot mét hoef van het beest te smeulen. Tegen de pot aan ligt een piepklein, brand mager katje zich op te warmen.

Na wat te hebben gedronken en de mensen die hier wonen een spectaculair moment te hebben bezorgd, zo vaak komen hier namelijk geen toeristen, trekken we weer verder over de soms haast onbegaanbare wegen. Rond 13.00 uur rijden we ineens op keurig geasfalteerde wegen en bereiken we onze bestemming.

We worden opgevangen door Idris, onze gids voor deze twee dagen. De koffers worden weer op dezelfde wijze op de schouder getild en, ook hier, over een lange hangbrug naar de overkant gedragen. Onder de brug door stroomt een wildkolkende rivier, waar kinderen langs de waterkant blij spelen. Onze kamers zien er prachtig uit. De badkamer heeft weliswaar een mandibak, maar dan wel een luxere vormgeving.

We hangen de was, die we bij het vorige onderkomen niet geheel droog kregen, op het van dikke bamboestammen gemaakt wasrek. Waarschijnlijk droogt het hier ook slecht want vandaag heeft het met kleine tussenpozen de gehele dag geregend. Waar geen bestrating is zijn de wegen blubberig en spekglad.

Rond een uur of zes begeven we ons over de hangbrug naar het dorpje aan de overkant. We komen glibberend en glijdend in het dorpje met de vele toeristische winkeltjes aan. We slagen erin om iets te kopen voor het thuisfront. Rond 19.30 uur waren we terug voor het avondeten. We kiezen iets van de kaart. Niet echt bijzonder. We gaan op tijd naar bed van we zijn allemaal een beetje rozig. Behalve Patty want die heeft de vorige dag veel geslapen omdat ze ziek was.

Morgen maken we een tocht door de jungle en hopen we de oerang oetangs te zien.